Ζείμπέκικο Μοναξιά μου, είσαι φίλη δυνατή και μαζί σου, κάπως περνούν οι ώρες, η αλλαξιά μου, είναι να ντύνομαι βροχή και το παράπονό μου είναι, που δεν ακούς τις μπόρες. Όλα έχουν από κάτι - να γεμίζει μια αγκαλιά κι εγώ μόνο το κρεβάτι - γεμάτο με μοναξιά. Μοναξιά μου, είσαι ο κόσμος μου εσύ και τα βράδια, οι δυό μας συζητάμε, μενεξιά μου, που έχεις άρωμα σιωπής κι αυτό το άρωμα μας κάνει, κι δυό μας να πονάμε.
0 comments